طراخی فروشگاه اینترنتی

در ابتدا، امضا کنندگان، دو یا چندین طرف معامله که از قرارداد هوشمند استفاده می‌کنند، با استفاده از امضای دیجیتال، موافقت یا عدم موافقت خود را با شرایط توافق اعلام می کنند.

مورد دوم، موضوع توافق است که می‌تواند تنها بخشی باشد که در محیط قرارداد هوشمند وجود دارد. همچنین قراردادهای هوشمند باید بلامانع باشند و دسترسی مستقیم به شی داشته باشند. اگرچه، قراردادهای هوشمند برای اولین بار در سال 1996 مطرح شدند، این مورد به خصوص بود که توسعه آن را با وقفه رو به رو کرد. این مشکل بعد از ظهور اولین ارز مجازی در سال 2009، برطرف شد.

در نهایت، قراردادهای هوشمند باید شامل ضوابط خاصی باشد. این ضوابط باید به صورت ریاضی، کامل توضیح داده شوند و یک زبان برنامه نویسی که برای محیط یک قرارداد هوشمند خاص، مناسب است، به کار گرفته شود. این ضوابط، شامل الزامات مورد انتظار از طرفین شرکت کننده در معامله، قوانین، پاداش ها و جریمه ها می باشد.

محیط قرارداد هوشمند

اسمارت کانترک ها برای اینکه ایجاد شوند و عملکرد درستی داشته باشند، باید در محیط مناسب و ویژه‌ای فعالیت کنند. این محیط باید از رمزنگاری کلید عمومی، که کاربران را قادر می‌سازد تا با استفاده از کد منحصر به فرد خود، تراکنش‌ها را امضا کنند، پشتیبانی کند. این همان سیستمی است که اکثریت مطلق ارزهای دیجیتال فعلی از آن استفاده می کنند.

قراردادهای هوشمند، به یک پایگاه داده غیرمتمرکز و باز نیاز دارند که باعث اعتماد کامل طرفین قرارداد می‌شود و کاملا اتوماتیک و خودکار است. علاوه بر این، برای اینکه محیط بتواند مورد استفاده یک قرارداد هوشمند قرار بگیرد، باید به خودی خود نیز غیرمتمرکز باشد. بلاک چین ها، به ویژه بلاک چین اتریوم، محیط‌های ایده آلی برای قراردادهای هوشمند هستند.

در نهایت، منبع داده‌های دیجیتالی که توسط اسمارت کانترکت ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، باید کاملا قابل اعتماد باشند. این امر مستلزم استفاده از گواهی نامه های امنیتی  SSL، HTTPS و سایر پروتکل های ارتباطی امن است که در حال حاضر به صورت گسترده کاربرد دارند و به صورت خودکار، در بسیاری از نرم افزارهای جدید به کار گرفته می شوند.

مزایای قرارداد هوشمند

خودمختاری: قراردادهای هوشمند نیازی به شخص ثالث ندارند و اختیار و کنترل کامل توافق را بر عهده خود شما می گذارند.

اعتماد: با توجه به اینکه اسناد شما کدگذاری شده و به صورت امن در یک دفتر مشترک حفاظت شده، ذخیره می شوند، امکان سرقت یا گم شدن آنها وجود ندارد. علاوه بر این، شما مجبور نخواهید بود به افرادی که با آنها در حال معامله هستید اعتماد کنید یا از آنها توقع داشته باشید به شما اعتماد کنند، چرا که اساساً سیستم قراردادهای هوشمند، اعتماد را نهادینه کرده است.

صرفه جویی: به لطف قراردادهای هوشمند، دیگر نیازی به دفاتر اسناد رسمی، نمایندگان املاک، دستیاران و سایر واسطه ها نیست. در نتیجه نیازی به پرداخت هزینه های گزاف مربوط به خدمات آنها نیز نخواهد بود.

امنیت: اگر قراردادهای هوشمند به درستی مورد استفاده قرار بگیرند، هک کردن آنها بسیار دشوار است. علاوه بر این، محیط ایده آل قراردادهای هوشمند توسط رمزنگاری پیچیده پشتیبانی می شود که از اسناد به صورت امن، نگهداری می کند.

کارآمدی: معمولاً در روش های دستی برای اسناد کاغذی، ارسال و انتقال آنها به مکان های خاص و غیره، زمان زیادی صرف می شود. با استفاده از قراردادهای هوشمند به مقدار زیادی در زمان، صرفه جویی می شود.

چه کسی قراردادهای هوشمند را ایجاد می‌کند؟ چه کسی از قراردادهای هوشمند استفاده می‌کند؟

نخستین بار، در سال 1996، قرارداد هوشمند توسط نیسک سابو (Nick Szabo) که یک متخصص کامپیوتر و رمزنگار بود، مطرح شد. پس از چندین سال، او روی این مفهوم مجددا کار کرد و مقالات زیادی منتشر کرد. او در این مقالات، مفهوم ایجاد قراردادهای قانونی فعالیت‌های تجاری از طریق طراحی پروتکل‌های الکترونیکی بین افراد غریبه در اینترنت را شرح داد. 

با این وجود، تا سال 2009 این قراردادها مورد استفاده قرار نگرفتند. در سال 2009، با ظهور ارز دیجیتال بیت کوین به همراه بلاک چین آن (که سرانجام، محیط مناسبی را برای قراردادهای هوشمند فراهم کرد)، استفاده از قراردادهای هوشمند آغاز شد. جالب است بدانید که نیک سابو در سال 1998، مکانیزمی را برای یک ارزدیجیتال غیرمتمرکز که بیت گلد (BitGold) نامیده می‌شد، طراحی کرده بود.

این روزها، قرارداد هوشمند به صورت عمده توسط ارزهای دیجیتال مورد استفاده قرار می‌گیرد. پروتکل های غیرمتمرکز ارزهای مجازی، در اصل قراردادهای هوشمندی هستند که کدنگاری و امنیت غیرمتمرکز دارند. این قراردادها به صورت گسترده در شبکه های ارزهای کریپتو موجود به کار گرفته می شوند و یکی از برجسته ترین ویژگی های اتریوم هستند.